Een eigentijds gedicht
Ik had zo’n droom, check dit dan,
bij ‘t strand met laagtij aan de gang.
Niet in m’n uppie, heel bizar,
God was erbij, liep naast me, klaar.Samen door ‘t leven, hand in hand,
zand vol voetstappen in het zand.
Twee aan twee, dat was de deal,
God’s stappen naast de mijne, heel cool, echt veel.Even stoppen, omkijken snel,
mijn hele leven, pittige rit en fel.
Blije tijden, feest en pret,
en de diepe lows, waarvan je echt van alles weet.Maar zag ik goed, wat een scene,
op het lastigst stuk, geen stappen, geen been.
“Dude, God, waar was je toen?
Bij het zwaarste stuk, daar liet je me alleen.”God keek toen liefdevol, dat moment,
zei rustig, maar toch intens: “Luister vent,
precies toen ‘t zwaar was, weet je, mijn pad,
heb ik je gedragen, no worries, lekker glad.”
Stappen in het Zand van het Leven
Er was eens een groepje vrienden, Levi, Emma, Noah en Mia, die samen een onvergetelijke zomer aan het strand beleefden. Ze waren onafscheidelijk en genoten van de zon, het zand en de golven. Op een dag, terwijl ze langs het water liepen, herinnerde Noah zich het oude gedicht van “Voetstappen in het Zand.” Hij deelde het met zijn vrienden, en het werd het thema van hun zomeravontuur.
De vrienden lachten, praatten en deelden hun diepste geheimen terwijl ze de kust verkenden. Ze tekenden hun eigen voetstappen in het zand, herinnerend aan de tijden van vreugde en dieptepunten die ze samen hadden doorgemaakt. Het strand werd hun canvas, bedekt met herinneringen aan hun vriendschap.
Op een dag kwam Emma met het nieuws dat haar gezin ging verhuizen. De vrienden waren geschokt en verdrietig. Ze voelden de last van afscheid en onzekerheid over de toekomst. Terwijl ze langs de branding liepen, zag Levi een reeks voetstappen diep in het zand. “Kijk,” zei hij wijzend, “net als in het gedicht. Het lijkt erop dat iemand van ons wordt gedragen.”
Mia glimlachte en herinnerde zich een bijbeltekst die ze een keer had gelezen. “Weet je nog, het staat geschreven dat ‘wanneer je door het water gaat, ik bij je ben; wanneer je rivieren doorwaadt, zullen ze je niet overspoelen.’ Misschien is dat wel wat er met die voetstappen wordt bedoeld!”
Terwijl de dagen voorbij vlogen, bleven de vrienden de voetstappen in het zand volgen, zelfs als ze niet altijd duidelijk waren. Ze leerden te vertrouwen op de steun en kracht die ze in elkaar vonden. Ze wisten dat, ongeacht de uitdagingen die op hun pad kwamen, ze samen sterker waren.
Toen de zomer ten einde liep, brak het moment van afscheid aan. Emma verhuisde naar een nieuwe stad, maar de vriendschap die ze hadden gedeeld, bleef altijd in hun harten gegrift. Terwijl ze op het strand stonden, keken ze naar de voetstappen in het zand, soms diep en soms nauwelijks zichtbaar. Noah haalde een armband tevoorschijn met een gravure van hun voetstappen.
“Hiermee kunnen we altijd de stappen volgen die we samen hebben gezet, zelfs als we ver uit elkaar zijn,” zei hij met een knipoog. Ze deden allemaal de armband om en wisten dat hun vriendschap sterker was dan afstand.
Jaren gingen voorbij, en hoewel hun levens zich op verschillende paden voortzetten, bleef de herinnering aan hun zomer aan het strand en de voetstappen in het zand levendig. Ze hielden vast aan de woorden van het gedicht en de bijbeltekst, wetende dat in de moeilijkste tijden van het leven, ze werden gedragen door de onzichtbare aanwezigheid van vriendschap en liefde.