Mijn naam is Annemarie en ik sta op het kruispunt van het leven en de dood. Hoewel ik nooit echt gelovig was, vind ik mezelf nu omringd door de aanraking van het spirituele terwijl mijn dagen aftellen. Ik ben moeder van twee prachtige kinderen, Pim en Sophie, die mijn wereld hebben verlicht met hun lach en liefde.
De herfst bracht niet alleen gekleurde bladeren, maar ook de schaduw van ziekte. Borstkanker. Een diagnose die mijn wereld op zijn kop zette. Ondanks de behandelingen, de hoop en het gevecht, heeft de tijd zijn tol geëist en mijn lichaam verzwakt. Met mijn blik op de horizon gericht, ben ik naar het hospice gegaan, een plek waar ik mijn laatste dagen in vrede kan doorbrengen.
Mijn kamer is gevuld met bloemen, foto’s en herinneringen die het verhaal van mijn leven vertellen. Bezoekers stromen binnen, een stroom van liefde die me omarmt in mijn kwetsbaarheid. Mijn vriendin, met wie ik zoveel avonturen heb beleefd, kwam vandaag binnen met een kaartje. Een kaartje met een gedicht dat mijn ogen nat maakte.
“Voetstappen in het Zand,” las ik zachtjes voor mezelf. Het klonk zo bekend, maar ik had het nooit eerder echt gewaardeerd. Hoe kon een gedicht dat spreekt over God’s aanwezigheid me raken ?
Terwijl ik naar buiten staarde, begon ik te begrijpen. Dit gedicht is geen herinnering aan mijn ongeloof, maar eerder een herinnering aan de onzichtbare voetstappen die me mijn hele leven hebben gedragen. Voetstappen van vreugde en pijn, van liefde en verlies. Het waren mijn voetstappen, maar ook die van mijn geliefden die naast me liepen, of ik het nu besefte of niet.
Nu, aan de rand van het leven, besef ik dat de voetstappen in het zand niet altijd fysiek zijn. Ze zijn de echo’s van verbinding, van vriendschap, van liefde die nooit echt verdwijnt. Ze zijn mijn kinderen die hun eerste stappen zetten, mijn man die naast me loopt, mijn vrienden die me door moeilijke tijden leiden.
In deze laatste fase van mijn reis, begrijp ik dat het gedicht me herinnert aan iets wat ik altijd heb gekend. Dat ik nooit alleen was, zelfs als ik dat dacht. Dat in mijn zwakheid, er altijd iemand was om me te dragen. Het maakt niet uit of ik in een God geloof, het is het geloof in de kracht van liefde en verbinding dat me op dit moment omringt.
Terwijl ik dit schrijf, voel ik de voetstappen naast me, ongezien maar aanwezig. Mijn reis mag dan bijna voorbij zijn, maar ik weet nu dat mijn voetstappen, samen met die van mijn geliefden, een blijvende afdruk achterlaten in het zand van dit leven.
